Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Υπάρχει ελπίδα, λέμε!

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση αποφάσισε την επιστράτευση των απεργών ήταν σχεδόν βέβαιο ότι αυτοί θα πάνε στη δουλειά τους. Δεν έχουν ωριμάσει τόσο οι συνθήκες, ούτε έχει υπάρξει τόσο μεγάλη συνειδητοποίηση στους εργαζόμενους, ειδικά σε ένα τομέα του δημοσίου (πχ οι Χαλυβουργοί έδειξαν μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση), ώστε να θέσουν σε κίνδυνο τη δουλειά του με στόχο να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Λογικό είναι. Η ωρίμανση έρχεται μέσα από την πάλη.

Ωστόσο, η απεργία αυτή ήταν πολύ επιτυχημένη. Όταν μια κυβέρνηση τσαλακώνεται τόσο πολύ από μια απεργία αυτή είναι επιτυχημένη. Ο πόλεμος που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι δεν κερδίζεται σε μια μάχη. Απαιτεί μακροχρόνιο και συνεπή αγώνα. Για να επιτευχθεί αυτός, όμως, πρώτα πρέπει να αποκτήσουμε, ως εργαζόμενοι, ταξική συνείδηση. Η κουβέντα που άνοιξε αυτή η απεργία συνέβαλε σίγουρα σε αυτήν την κατεύθυνση. Μπορεί τα ΜΜΕ να προβάλλουν συνεχώς την ταλαιπωρία, η οποία είναι δεδομένη, ωστόσο η αίσθηση που υπάρχει στην κοινωνία ότι έχουν αρχίσει να αφυπνίζονται συνείδηση που ήταν για καιρό εν υπνώσει, παρά και τις περί του αντιθέτου απόψεις που ακούστηκαν. Η εκκωφαντική προσπάθεια από τα ΜΜΕ να σπιλώσουν τον αγώνα των εργαζόμενων, με πολύ βρόμικο τρόπο παρουσιάζοντας πχ τους μέσους όρους μισθοδοσίας ή λέγοντας σε κάθε ευκαιρία ότι αυτοί στο ΜΕΤΡΟ είναι βολεμένοι και βύσματα, δείχνει ότι σημαντικό κομμάτι του λαού αντιλαμβάνεται το δίκαιο του αγώνα και δεν έφτανε η προπαγάνδα της ταλαιπωρίας. Απαιτήθηκε πολύ λάσπη και πολλοί από τους μεγαλοδημοσιογράφους να γίνουν ακόμα πιο εμετικοί. Όλα αυτά δείχνουν τη φθορά των μηχανισμών χειραγώγησης αφού καταρρέουν στα μάτια του λαού οι δημοσιογράφοι-υπηρέτες της οικονομικής ελίτ.

Αυτό, βέβαια, φαίνεται και στο παρακάτω βίντεο. Στο βίντεο αυτό ακούγεται η θέρμη με την οποία υποδέχτηκαν οι απεργοί του ΜΕΤΡΟ τη ΓΓ του ΚΚΕ κατά την επίσκεψή της. Σίγουρα, οι απεργοί του ΜΕΤΡΟ δεν αποτελούν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ψηφοφόρους του ΚΚΕ. Πιθανότατα, δεν ανήκουν καν στο χώρο της Αριστεράς. Ωστόσο, η ένταση με την οποία λένε το σύνθημα που περιέχει όλο το ζουμί της ταξικής πάλης "Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά" δίνει ελπίδα. Μια ελπίδα ότι οι αγώνες των 3 τελευταίων χρόνων, είναι η σπορά που θα θερίσουμε ως εργατικό κίνημα το επόμενο διάστημα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλια, συχνά, αργούν να δημοσιευθούν γιατί πρέπει πρώτα να ελεγχθεί ότι δεν είναι υβριστικά ή διαφημιστικά (κανένας άλλος έλεγχος δεν γίνεται) και επειδή το blog δεν είναι η δουλειά μας, αλλά το "ψώνιο" μας, ελέγχονται μόνο μια φορά τη μέρα.